De wereld draait door...

Twee weken na het dramatische gebeuren zei men moeder dat het tijd was om de draad terug op te pikken. Al die tijd had ik me verstopt in m'n eigen veilige omgeving. Ik wist dat het zo niet verder kon maar ik zag hem nog steeds, overal. Als ik 's morgens aan het ontbijt zit is het alsof Santiago Nasar nog steeds bij ons is. Als ik 's nachts een geklop op mijn kamerdeur meen te horen, ben ik nog steeds overtuigd dat hij het is, dat hij weer stiekem binnensluipt zoals hij menig keren heeft gedaan. Maar ik wist ook wel dat het niet langer zo kon. De wereld draait door en ik kon me niet eeuwig blijven verstoppen. Op een ochtend, het was trouwens een zeer aangename ochtend, zo een ochtend die je zin geeft om op te staan, je kleren aan te trekken en spontaan op straat te gaan dansen. Dus die ene ochtend voelde ik me anders. De leegte die ik de vorige weken heb gevoeld waren, ik kan niet zeggen gevuld, maar ze waren niet meer zo aanwezig. Diep vanbinnen voel ik wel nog steeds dat intens gemis maar het was alsof er ook een gevoel van rust over me heen ging. Ik dacht dus dat het nu tijd was om de draad op te pikken, zoals m'n moeder me al vaak had aangespoord. Ik deed men weekendjurk aan, stak men haar in een nette dot naar achter, zette m'n rieten hoed op en ging naar buiten.    ' Moeder, ik ga naar de markt.' was de zin die ik riep voor ik de deur met een harde klap achter me dicht trok.