Medeplichtig aan moord? : 12 februari 1981

Ik weet niet goed wat ik voel, hoe ik me voel. Ik zou hem moeten missen, maar dat doe ik niet. Ik zou blij kunnen zijn dat hij dood is, maar dat ben ik evenmin. Excuseer, hoe onbeleefd van mij, ik heb mezelf nog niet voorgesteld. Ik ben Divina Flor. En toen ik daarnet zei dat ik hem niet mis, heb ik misschien gelogen. Ik ben dan ook zo verward. Ik weet niet of ik het gemis kan noemen of eerder een opluchting, maar zijn dood doet wel degelijk iets met mij. Het is misschien een diepe teleurstelling in mezelf. Ik wist namelijk dat Santiago Nasar die dag zou sterven, vermoord zou worden. Ik was er van op de hoogte dat er een koelbloedige tweeling hem daarbuiten zat op te wachten, klaar om hem neer te steken. En het enige wat ik die ochtend toen ik hem buiten liet heb gedaan, is het slot opengelaten. Zo had hij misschien nog een kans om aan zijn tragisch lot te ontkomen. Ik had het hem ook gewoon kunnen zeggen: ' Hé weet je het al? Vandaag gaan je ze vermoorden.' Maar dat is dan misschien ook niet de ideale manier om iemand van zijn eigen dood op de hoogte te brengen. En is het zelfs mijn taak om het hem te zeggen? Ik ben ook maar gewoon zijn huismeid, en zowaar heel het dorp wist ervan. Enkel Nasar was niet op de hoogte van de feiten. Hij ging die ochtend goed gemutst naar buiten, niet wetend wat hem te wachten stond. Ik kan er niet van slapen, ik kan er niet van eten. Is het mijn fout? Kon ik het verhelpen? Ach ja wat maakt het uit, het is toch te laat...